Tokio

Rozkręciłyśmy się z tą Azją –zarówno z powodu morza pocztówek, jak i magnetycznej siły, przyciągającej uwagę do tak bardzo egzotycznych miejsc. Od kolejnego posta powrócimy do Europy ( przynajmniej na jakiś czas ;) ), skorzystam więc z okazji i kończąc ten cykl, dam upust mojemu niesłabnącemu zainteresowaniu Krajem Kwitnącej Wiśni. Było Kyoto, musi być też Tokio – Zapraszam :)

Tokio to stolica Japonii i jedno z największych miast świata. Szybki rozwój Tokio

i sąsiadujących z nim miast – Kawasaki i Jokohamy sprawił, że stopiły się one

w jeden organizm miejski, tworząc najludniejszy obszar metropolitalny, zamieszkany przez ponad 30 mln ludzi. Jedynie w Tokio mieszka ponad 8 mln ludzi, a w całej aglomeracji ponad 12 mln osób.

Wschodnia część współczesnego Tokio nosiła kiedyś nazwę Edo, co oznacza „ujście”. Odkrycia archeologiczne wykazały, że teren ten był zamieszkały już 2500 lat p.n.e. Pierwsze informacje o Edo, przedstawianym jako mała osada rybacka, pochodzą z końca XII w. W XVIII w. Edo było już największym miastem na świecie, liczącym 1,4 mln ludności. W 1868 r. cesarz Japonii przeniósł swoją siedzibę z Kyoto do Edo i nadał jej nazwę Tokio czyli wschodnia stolica. Znaczna część Tokio uległa zniszczeniu w 1923 r., podczas Wielkiego Trzęsienia Ziemi w Kanto i w nalotach wojskowych samolotów do 1945 r.

Tokio jest niezwykle zróżnicowane pod względem architektonicznym. Występują tu dzielnice z drapaczami chmur i szerokimi ciągami komunikacyjnymi, ale także skupiska gęsto ustawionych budynków, między ciasnymi uliczkami. W końcu gdzieś trzeba pomieścić tych wszystkich ludzi.

Centralną część w  mieście zajmuje pałac cesarski, otoczony ogrodami, ruinami murów i dwoma fosami. Powierzchnia całego pałacu, wraz z kompleksami budynków do różnego przeznaczenia, wynosi 341 hektarów, co równa się powierzchni Parku Centralnego w Nowym Jorku. Obecnie na terenie byłego zamku Edo znajdują się niedostępne dla zwiedzających rezydencje cesarskie w Ogrodach Fukiage, gdzie mieszczą się także trzy główne świątynie cesarskie określane jako Kyuchu sanden. Wewnętrzna brama prowadząca do Pałacu Cesarskiego otwierana jest dla zwiedzających dwa razy w roku: 2 stycznia, gdy Japończycy świętują Nowy Rok i 23 grudnia - w dniu urodzin cesarza. W owym czasie mieszkańcy tłumnie gromadzą się tam, by zobaczyć przywódcę z rodziną, pozdrawiających naród z balkonu.

Obok pałacu znajduje się gmach parlamentu, powstały w pierwszej połowie XX w. Do najsławniejszych współczesnych gmachów należą: katedra tokijska, gmach World Trade Center  ( jeden z najstarszych, tokijskich drapaczy chmur, wybudowany w 1970 r.) i Teatr Narodowy.

Na tak zwaną starą część Tokio składają się Asakusa i Ueno. To właśnie tu mieści się najbardziej aktywna świątynia buddyjska w całej Japonii - Senso-ji. Dla lokalnej społeczności to miejsce niezwykle istotne – zarówno w wymiarze duchowym, jak i kulturowym. Wiążą się z nim legendy i wierzenia, które przekazywane są wśród Japończyków z pokolenia na pokolenie. Najpopularniejsza legenda mówi, że w 628 r. dwaj bracia wyłowili z rzeki Sumida posąg Kannon - bogini miłosierdzia. Postanowili wybudować ku jej czci  wspaniałą świątynię, która miała zapewnić im jej przychylność i łaskawość. Budynek ukończono w 645r – został on jednak zniszczony w trakcie nalotów bombowych w 1945 r. Osiem lat później świątynię zrekonstruowano i stanowi ona  najstarszy obiekt sakralny w Tokio. Rzekomo do dzisiejszego dnia posąg pozostaje w tym samym miejscu i mimo, że nie jest pokazywany publicznie, codziennie tysiące wiernych przybywa do świątyni, by oddać mu hołd. W otoczeniu Sensoji odbywa się wiele wydarzeń i festiwali. Przykładem może być Sanja Matsuri – wielki festiwal religijny, mający miejsce w maju, gdy ulicami Asakusy kroczy pochód w dawnych strojach, niosący mikoshi, czyli przenośne ołtarze; Hozuki-ichi w lipcu – to targ, podczas którego sprzedawane są wiśnie hozuki – popularne letnie owoce; Asakusa Samba Carnival odbywający się w sierpniu i inne. Obok świątyni znajduje się pięciopiętrowa pagoda.

Warto również odwiedzić inne, liczne w całym mieście świątynie. Można również znaleźć w stolicy sporo upchniętych, malutkich miejsc służących do modlitwy i „złapania oddechu”, w szaleńczym rytmie tokijskiego dnia.

Ueno to miejsce,w którym tradycja styka się z nowoczesnością.To największy w Tokio park, otwarty w 1873 r. na terenach należących niegdyś do świątyni Kan'eiji, Malowniczy staw, pierwszy w stolicy Japonii ogród zoologiczny, pomniki i muzea, przyciągają zarówno mieszkańców, jak i turystów. Ueno znane jest przede wszystkim z pięknych widoków około tysiąca drzew, okrytych kwiatami wiśni (sakura), a także ze związanego z nimi japońskiego zwyczaju – hanami. Hanami, które odbywa się na przełomie marca i kwietnia, polega na podziwianiu rozkwitającej sakury, wraz z rodziną czy przyjaciółmi. Można powiedzieć, że jest to swego rodzaju piknik, wzbogacony o wspaniałe doznania estetyczne..Japończycy są bardzo wrażliwi na zjawiska natury, a kwiat wiśni utożsamiają zarówno z pięknem, jak i ulotnością rzeczy. Sakura kojarzy się też nieodmiennie z miłością. W krótkim okresie kwitnienia wiśni trudno znaleźć wolne miejsce w parku Ueno, dlatego często wysyła się młodszych pracowników,już w godzinach porannych, w celu zajęcia skrawka terenu dla starszych kolegów, którzy zamierzają bawić się wieczorem.

Ogromny staw Shinobazu kiedyś należał do świątyni Kan'eiji,  obecnie natomiast jest jednym z bardziej rozpoznawalnych znaków Ueno. Składa się on z trzech części. Pierwsza nosi nazwę Stawu Lotosu od rosnących tu gęsto kwiatów, które pięknie rozkwitają w sierpniu. Drugą część nazwano Stawem Łodzi, w związku z pływającymi po wodzie łódkami, a trzeciej przypadło miano Stawu Kormoranów, od czarnych ptaków, które zamieszkują tę okolicę. Na środku stawu Shinobazu znajduje się wysepka, zwana Bentenjima, czyli Wyspą bogini sztuki, piękna i mądrości - Benten, na której mieści się poświęcona jej świątynia Bentendo .Przy otoczonej drzewami sakury drodze prowadzącej do parku, napotkamy płaskorzeźbę przedstawiającą twarz Buddy Siakjamuniego. To pozostałość po pomniku nazywanym potocznie Buddą z Ueno, który powstał w 1631 r. W parku znajdują się muzea, w tym Narodowe Muzeum Sztuki Zachodu, Metropolitalna Galeria Sztuk Pięknych w Tokio, Narodowe Muzeum Nauk Ścisłych i Tokijskie Muzeum Narodowe. Niemałą atrakcją dla zwiedzających jest również ogród zoologiczny, założony w 1882 r.,który. jest domem dla wielu gatunków zwierząt z Afryki, Azji i obu Ameryk.

"Nowa” część Tokio to m.in. dzielnica Harajuku i wciąż rozbudowujące się  Shinjuku, Ginza i Shibuya – wszystkie stanowią modne dzielnice handlowe.
Harajuku jest jedną najbardziej znanych dzielnic Tokyo. To centrum wszelkiej mody. W każdy weekend można tam spotkać młodzież ubraną w stroje inspirowane Mangą i Anime (cosplay) oraz stylów rock czy Ghotic Lolita. Cały tydzień młodzież chodzi w mundurkach szkolnych., co zaowocowało powstaniem wszelakiej maści zwariowanych nurtów w modzie, które można zaobserwować wśród młodzieży spacerującej po Harajuku. .Jest to teoretycznie sposób młodych ludzi na ukazanie ich indywidualnosci.

Shibuya to niezwykle barwna dzielnica Tokio. To tu znajduje się sławne na całym świecie przejście dla pieszych, nad którym górują olbrzymie ekrany telewizyjne.
Innym wartym wspomnienia miejscem jest Shinjuku. Tu właśnie znajduje się najbardziej zatłoczona stacja pociągów w Japonii, z której tylko w ciągu jednego dnia, korzysta prawie dwa miliony ludzi. W Shinjuku miesci się wiele okazałych wieżowców. Warto zobaczyć Urząd Miejski Tokio, na którego dachu udostępniono, taras widokowy dla turystów. W Shibuyi „zbłądzić” można również do ”Kabukicho -najpopularniejsze „dzielnicy „czerwonych latarnii” w Tokio.

Ginza, szykowna dzielnica w Tokio, była wizytówką nowoczesności. Spacerowanie między modnymi sklepami zaczęto nawet nazywać mianem gimbura - od Ginzy i "burabura", słowa określającego wędrowanie bez celu, leniwie.

Znajdują się tu sklepy takich marek jak Tiffany, Bulgari czy Cartier. Znakiem rozpoznawczym Ginzy jest bezsprzecznie skrzyżowanie Chuo dori z Harumi dori. Stoją tu znane budynki: Mitsukoshi, Wako, San'ai i budynek z galerią Nissana. 

Choć wzniesiono go pięć dekad temu, San'ai dorimu senta (centrum marzeń) wciąż  symbolizuje bogactwo i blask Ginzy, rozświetlając nocą najsłynniejsze skrzyżowanie dzielnicy. To szklany, cylindryczny budynek zwieńczony potężnym neonem.

Ginza to nie tylko dzielnica znanych domów towarowych i nowoczesnej architektury. To także ośrodek teatralny. Przy Sotobori dori stoi Ginza nogakudo biru. W skromnym, piętrowym budynku z 1972 r., o zakończonych łukiem oknach, działa scena teatralna (Ginza nogakudo), na której można oglądać tradycyjne przedstawienia teatru no i kyogen. Mieszcząca się na siódmym (ósmym wg. japońskiego systemu) piętrze scena, jest najwyżej położoną sceną teatru no w Japonii. Konstrukcja spłonęła jednak w pożarze, jaki wybuchł w następstwie zwarcia elektrycznego. Nastąpiło wszakże  powtórne, uroczyste otwarcie teatru. Z początkiem 2010r. rozpoczął się cykl przedstawień pożegnalnych, przed rozpoczęciem planowanej na trzy lata rekonstrukcji budynku.

Wyjście C2 ze stacji metra w Ginzie, wychodzi na Sukiyabashi – to sławne pokrzyżowane, wielkie przejście dla pieszych.

Podobno niezapomnianych wrażeń dostarcza wycieczka kolejką jednoszynową na sztuczną wyspę Odaiba w pobliżu portu. Na wyspie można podziwiać cudowne plaże, replikę Statuy Wolności, muzeum Toyota czy Muzeum Naukowe. A nade wszystko niesamowity widok na Reinboo burijji (Tęczowy most), który jest jednym z symboli Tokio obecnym na widokówkach z Japonii. Nazwa mostu pochodzi od kolorowych świateł umieszczonych na linach podtrzymujących konstrukcję. To 50. co do wielkości most wiszący na świecie. Stanowi on także jeden z punktów orientacyjnych w tokijskiej metropolii. Budowa mostu rozpoczęła się w 1987 r. i zakończyła w 1993 r. Złączył on brzegi północnej części Zatoki Tokijskiej - łączy port Shibaura ze wspomnianą wyspą Odaiba. Górny pokład ma linie szybkiego ruchu, a dolny posiada pasy ruchu obsługujące port i dodatkowo linię kolejową i ścieżkę dla pieszych. Most znajduje się 52 m. ponad wodą. Pylony, podpory i fundamenty zakotwień podtrzymujące most, mają biały kolor, , dzięki czemu sylwetka konstrukcji wtapia się w otoczenie i zachowuje harmonię z widokami na Tokio z Odaiby. Dobór koloru wiąże się z wartością najwyżej cenioną i wszechobecną w Japonii, jaką jest harmonia, przejęta z konfucjańskiej filozofii postrzegania świata. Jako jedna z wizytówek Tokio, „Tęczowy Most” pojawia się w wielu filmach, których akcja rozgrywa się w Japonii,  na przykład w „Miedzy słowami” Sofii Copolli i „Kill Bill vol. 1” Quentina Tarantino.

Skoro mowa o widokach, najlepszym punktem na ogarnięcie wzrokiem aglomeracji Tokio, wydaje się być taras widokowy Tokyo Tower. Obiekt posiada tarasy na dwóch poziomach, z czego naturalnie lepszy jest ten wyższy. Największy urok ma panorama miasta po zmroku. Z pewnością taka wizyta dostarcza niezapomnianych wrażeń i należy tym samym do największych atrakcji turystycznych w Tokio.